Graf K5 na torusie
Fakt #1
Niech P będzie (A,B)–konektorem oraz X będzie (A,B)–separatorem.
Wówczas ∣P∣≤∣X∣.
Oznaczenia
Dla grafu prostego G definiujemy:
- λG(A,B) — największa moc (A,B)–konektora
- κG(A,B) — najmniejsza moc (A,B)–separatora
Wniosek #1
Jeśli G=(V,E) jest grafem prostym oraz A,B⊆V to λG(A,B)≤κG(A,B).
Twierdzenie #1
Jeśli G=(V,E) jest grafem prostym oraz A,B⊆V to λG(A,B)=κG(A,B).
D-d Twierdzenia #1
Część I
Zakładamy, że A∩B=∅.
Przeprowadzimy go indukcją względem ∣E∣. Dla ∣E∣=0 twierdzenie jest prawdziwe (zarówno separatory jak i konektory są puste).
Rozważmy więc graf prosty (G,E) i załóżmy, że dla wszystkich grafów postaci (V,E′) takich, że ∣E′∣<∣E∣ twierdzenie jest prawdziwe.
Niech k=κG(A,B). Naszym celem jest pokazanie, że istnieje (A,B)–konektor mocy k. Niech e={x,y}∈E i niech G′=(V,E∖{e}).
Jeśli k=κG′(A,B) to w grafie G′ mamy (A,B)–konektor, który oczywiście jest (A,B)–konektorem w grafie G. Możemy więc założyć, że κG′(A,B)<k.
Niech C będzie (A,B)–separatorem w grafie G′. Mamy ∣C∣<k. Niech Cx=C∪{x}.
Claim: Cx jest (A,B)–separatorem w grafie G
d-d claimu: rozważmy dowolną (A,B)–ścieżkę P w grafie G. Jeśli P jest (A,B)–ścieżką w grafie G′ to P∩C=∅. Jeśli zaś e występuje w P, to x∈P, więc P∩Cx=∅. Zatem w obu przypadkach P∩Cx=∅.
Z poprzedniego claimu wynika, że ∣Cx∣≥k, zatem ∣C∣=k−1 i x∈/C.
Podobnie pokazujemy, że zbiór Cy=C∪{y} jest (A,B)–separatorem w grafie G.
Wiemy, że κG′(A,B)<κG(A,B). W grafie G istnieć więc musi (A,B)–ścieżka zawierająca krawędź e.
Na ścieżce tej występują oba wierzchołki x,y. Możemy założyć, że pierwszym wystąpieniem któregoś z tych dwóch elementów jest x.
Możemy więc założyć, że w grafie G′ jest (A,{x})–ścieżka oraz, że w grafie G′ jest ({y},B)–ścieżka. W grafie G′ nie ma zaś ścieżki od x do y, gdyż inaczej C nie byłby zbiorem (A,B)–separującym w G′.
Claim: Każdy (A,Cx)–separatorem w grafie G′ jest (A,B)–separatorem w grafie G.
D-d claimu:
Niech Z będzie (A,Cx)–separatorem w grafie G′. Rozważmy dowolną (A,B)–ścieżkę P w grafie G. Niech P′ będzie pod-ścieżką ścieżki P zaczynającą się od elementu zbioru A i kończącą się na pierwszym elemencie zbioru Cx. Niech t będzie ostatnim elementem tej pod-ścieżki. Rozważmy dwa przypadki:
- t∈C: wtedy P′ jest (A,Cx)–ścieżką w G′, więc P′∩Z=∅
- t=x: na ścieżce P′ nie ma elementu y, więc nie ma również krawędzi {x,y}; więc ponownie P′ jest (A,Cx)–ścieżką w grafie G′, więc ponownie P′∩Z=∅.
Wniosek: κG′(A,Cx)=k
d-d: Zbiór Cx jest (A,Cx)–separatorem w G′. Minimalna moc (A,Cx)–separatora jest więc mniejsza lub równa ∣Cx∣=k. Ale nie może być ona ostro mniejsza od k, gdyż każdy (A,Cx)–separator w G′ jest (A,B)–separatorem w G.
Istnieje więc (A,Cx)–konektor mocy k. Podobnie: istnieje (Cy,B)–konektor mocy k.
Łączymy je i otrzymujemy (A,B)–konektor mocy k.
Część II: A∩B=∅
Niech C=A∩B, A′=A∖C, B′=B∖C. Stosujemy udowodnione twierdzenie dla rozłącznych zbiorów A i B do grafu G′=G∖C. W G′ znajdujemy (A′,B′)–konektor P′ i (A′,B′)–separator S tej samej mocy.
Wówczas P′∪C jest (A,B)–konektorem w grafie G oraz Z∪C jest (A,B)–separatorem w G i oba te zbiory mają tą samą moc.
Powyższy dowód jest rozwinięciem dowodu Goringa. Zrozumienie wszystkich detali tego dowodu może być bardzo time-consuming.
Definicja Ścieżki wewnętrznie rozłączne
Dwie ścieżki x0=a,x1,x2,…,xn−1,xn=b oraz y0=a,y1,y2,…,ym−1,ym=b nazywamy wewnętrznie rozłączne jeśli {x1,…,xn−1}∩{y1,…,yn−1}=∅.
Twierdzenie Mengera (wersja wierzchołkowa)
Niech graf G=(V,E) będzie grafem prostym, x,y∈V i {x,y}∈/E.
Wówczas następujące dwie liczby są równe:
- Maksymalna liczba xy–ścieżek parami wewnętrznie rozłącznych
- Minimalna moc zbioru X⊆V∖{x,y} takiego, że dla każdej xy–ścieżki P mamy X∩P=∅
Zadanie: dlaczego w powyższym twierdzeniu zakładamy, że {x,y}∈/E?
rozwiązanie: jeśli {x,y}∈E to stworzenie takiego zbioru X z punktu 2.
jest nie możliwe, bo nie możemy używać wierzchołków x,y a na ścieżce x→y nie innych wierzchołków.
D-d Twierdzenia Mengera (wersji wierzchołkowej)
Niech A=N(x) i B=N(y). Na mocy poprzedniego twierdzenia mamy (A,B)–konektor i (A,B)–separator tej samej mocy. Każdą ścieżkę ze znalezionego (A,B)–konektora możemy poprawić (jeśli trzeba) do ścieżki bez elementów x i y. Znaleziony (A,B)–separator nie może więc zawierać ani x ani y. Aby zakończyć dowód należy do wszystkich ścieżek ze znalezionego (A,B)–konektora dokleić na początku x i na końcu y.
Twierdzenie Mengera (wersja krawędziowa)
Niech graf G=(V,E) będzie grafem prostym, x,y∈V. Wówczas następujące dwie liczby są równe:
- Maksymalna liczba xy–ścieżek parami krawędziowo rozłącznych
- Minimalna moc zbioru krawędzi Y⊆E takiego, że każda xy–ścieżka zawiera jakąś krawędź z Y
D-d Twierdzenia Mengera (wersji krawędziowej)
Stosujemy udowodnione twierdzenie do grafu L(G) oraz zbiorów A={e∈E:x∈e} oraz B={e∈E:y∈e}.