1. Ilorazy różnicowe
Z Twierdzenie#1 wiemy, że dla różnych węzłów x0,x1,…,xn istnieje dokładnie jeden wielomian p∈Πn interpolujący f taki, że p(xi)=f(xi)(0≤i≤n).
Wielomian p można przedstawić jako kombinację liniową wielomianów 1,x,x2,…,xn (baza Πn). Jednak takie przedstawienie nie jest zalecane, ponieważ prowadzi do układu z macierzą Vandermonde’a (zadanie źle uwarnukowane).
Przedstawmy p w innej bazie Πn: q0(x)q1(x)q2(x)⋯qn(x)=1=(x−x0)=(x−x0)(x−x1)=(x−x0)(x−x1)⋯(x−xn−1)
Czyli mamy p(x)=j=0∑ncjqj(x).
Z faktu, że p spełnia warunki interpolacji, otrzymujemy układ równań, z którego wyznaczamy c0,c1,…,cn: j=0∑ncjqj(xi)=f(xi)(0≤i≤n)
Rozwiązując układ z góry w dół wyznaczamy c0,c1,…,cn. Możemy zauważyć, że
- c0 zależy od f(x0)
- c1 zależy od f(x0) oraz od f(x1)
- …
- cn zależ od f w punktach x0,x1,…,xn.
Wprowadzimy notację cn=f[x0,x1,…,xn].
f[x0,x1,…,xn] jest współczynnikiem przy qn.
Jako, że qn(x)=(x−x0)(x−x1)⋯(x−xn−1)=xn+⋯ więc f[x0,x1,…,xn] jest współczynnikiem przy xn wielomianu stopnia co najwyżej n interpolującego f w węzłach x0,x1,…,xn. Wielkość f[x0,x1,…,xn] będziemy nazywali ilorazem różnicowym opartym na węzłach x0,x1,…,xn.
Na przykład f[x0] jest współczynnikiem przy x0 wielomianu stopnia 0 interpolującego f w x0. f[x0]=f(x0).
f[x0,x1] jest współczynnikiem przy x wielomianu stopnia ≤1 interpolującego f w x0,x1. p(x)=f(x0)+x1−x0f(x1)−f(x0)(x−x0)=f(x0)+f[x0,x1](x−x0).
2. Postać Newtona wzoru interpolacyjnego
Ogólnie ci wyznaczamy z wcześniejszego układu równań c0=f[x0],c1=f[x0,x1] aż do cn=f[x0,x1,…,xn].
Otrzymujemy postać Newtona wzoru interpolacyjnego p(x)=k=0∑nckqk(x)=k=0∑nf[x0,x1,…,xk]j=0∏k−1(x−xj).
Oczywiście: f[xi]=f(xi),(0≤i≤n).
3. Twierdzenie o ilorazach różnicowych wyższych rzędów
Ilorazy różnicowe spełniają równość: f[x0,x1,…,xn]=xn−x0f[x1,x2,…,xn]−f[x0,x1,…,xn−1].
3.1. D-d
Niech pk∈Πk będzie wielomianem interpolującym f w węzłach x0,…,xk. Potrzebujemy wielomianów pn oraz pn−1. Niech będzie wielomianem q∈Πn−1 interpolującym f w węzłach x1,…,xn.
Wówczas pn(x)=q(x)+xn−x0x−xn(q(x)−pn−1(x))
Po obu stronach równości są wielomiany stopnia ≤n. Wartości tych wielomianów w punktach x0,x1,…,xn są takie same, co implikuje wielomiany muszą być identyczne. Potrzeba więc mieć po obu stronach identyczne współczynniki przy xn. Współczynnik wielomianu stopnia ≤n interpolującego f w punktach x0,x1,…,xn jest równy f[x0,x1,…,xn]. Stąd dostajemy f[x0,x1,…,xn]=xn−x0f[x1,x1,…,xn]−f[x0,x1,…,xn−1]
4. Sposób uzyskiwania współczynników
Jeżeli dana jest tablica wartości funkcji (xi,f(xi)), wówczas ilorazy różnicowe łatwo obliczamy konstruując tablicę trójkątną.
Przykład: ilorazy różnicowe rzędów 0,1,2,3 obliczamy:
4.1. Przykład
Skonstruować tablicę ilorazów różnicowych dla wartości z tabeli:
Korzystając z Twierdzenia#3 konstruujemy tablicę ilorazów różnicowych
5. Twierdzenie#4
Ilorazy różnicowe nie zależą od kolejności węzłów. Jeśli (z0,z1,…,zn) jest permutacją (x0,x1,…,xn), to f[z0,z1,…,zn]=f[x0,x1,…,xn].
5.1. D-d
Iloraz różnicowy jest równy współczynnikowi przy xn wielomianu stopnia ≤n interpolującego f w węzłach z0,z1,…,zn. Podobnie iloraz różnicowy f[x0,x1,…,xn] jest równy współczynnikowi przy xn wielomianu stopnia ≤n interpolującego f w węzłach x0,x1,…,xn. Wielomiany oczywiście są równe więc współczynniki są równe.
6. Twierdzenie#5
Niech p∈Πn interpolującym f różnych węzłach x0,x1,…,xn. Jeżeli t=xi, wówczas f(t)−p(t)=f[x0,x1,…,xn,t]j=0∏n(t−xj).
6.1. D-d
Niech q∈Πn+1 będzie wielomianem interpolującym f w węzłach x0,x1,…,xn,t. Wielomian q możemy otrzymać z p przez dodanie jednego czynnika (postać Newtona) q(x)=p(x)+f[x0,x1,…,xn,t]j=0∏n(x−xj).
Ponieważ q(t)=f(t) dla x=t. Zatem f(t)−p(t)=f[x0,x1,…,xn,t]j=0∏n(t−xj).